Dän Dermijer gewidmet zur 650
Johrfeijer
von Maria Schmidt-Weber
Rondsönröm
Berje, met Bööm dicht bewaasen, wo deef em Gebüsch sich noch Hääse röm praasen, wo Riehcher röm kraatschen un Füchse noch housen, wo nääschts welle Säu durch dat Onnerholz schnousen un wo sich sogaa och noch Kauwertcher dommeln, do sejn mir däheem, wie em Rapsfeld dö Hommeln. |
|
Wo Meesjer noch pejfen und Druescheln
noch sengen, die seltenen Töne vom Zeisich noch klengen, wo Strätzer röm flatschen als Waldbolezisten, wo scheu en dön Gääden noch Ruetkehlcher nisten, un wo mer em Mai noch dön Guckuck kann hürn, do sejn mir däheem, un dat fönnen mir schüen. |
|
Do, wo sich dö Dermich en't Dörfjen
ren schlängelt, wodren stellvergnööcht mancher Onk sich noch rengelt, Wo außerdäm Schaaren Forellen dren flutschen di do sich met Deckköppe, Fröösche un Krutschen gelänkisch röm jajgen voll Sturm un voll Drang; do sejn mir däheem un mir hoffen, noch lang. |
|
Wo fröhjohrsch dö Gääden,
dö Wissen un Häcken bis hin en dö äußerschte Kanten un Äcken met Blööten un Bloomen su herrlich sich schmücken, dat echt mer könn jauchzen va lauter Entzücken, weil alles su schüen es, su bondisch un hell, do sejn mir däheem, wie em Bach dö Forell. |
|
Wo zwescher dön Eichen dön Dännen
un Fichten mer summersch dän herrlijen Gester seut lüchten, wo Waldfrüchte reifen, ruet, schwarz wie och bloo, och Nösse, Holunder un Pilze en gros, wat net nur di röstijen Rentner beglöckt; do sejn mir däheem, wat oos däächlich entzückt. |
|
Wo, wenn de spaziern geist durch Wäller
un Strüche, dich köstlich ömspillen de dollste Gerüche. Un ganz ohne Stronz dich en Löftchen ömschmeichelt, als wenn dich ganz zärtlich en Ängelchen streichelt un deutlich zö spürn es dä Oorem des Herrn; do sejn mir däheem, un mir sejn dat su gern. |
|
Do, wo sich de Löj noch de
Daacheszejt behn, dä Nochber net stierft, mutterseelenalleen, wo jeder dän annern persönlich noch kennt, wo mer sich duzt un bejm Vürnamen nennt, un, wo mer dat Platt noch siehr ejfrich döt schwätzen; do sejn mir däheem, wat mir kollosal schätzen. |
|
Do, wo aan Fronleichnam su wunderbar
schüen de Strooßen geschmückt wern, wie sost wirklich nien. Wie och di Aldörcher, di Männer un Frauen met Frömmichkeit, Ejfer un Liebe erbauen zur grüeßeren Ehre von Gott, oosem Herrn, do sejn mir däheem wie aam Himmel de Stern. |
|
Do, wo di Vereine, di ahlen un neuen jo net nur di Mänschen von Dermich erfreuen met Mussik, Gesang un wat sost net noch alles, wat su exezellent sost fast nien net dä Fall es; weshalb och ald manch emm dat Herz dobei schmolz; do sejn mir däheem un mir saan dat voll Stolz. |
|
Do, wo mer kann fejjern de
herrlichsten Feten, met vill Rämmidämmi, su quasi für jeden. Wo awwer grad su für Jongen un Ahlen Geläjenheit es, öm do Enkiehr zö haalen un zwa en' em Haus, wat ömkränzt es von Bööm; do es sö, oos Heimat, do sejn mir däheem. |
|
Un do, wo sich Mänschen aus sämtlichen
Kreisen fastoowends bejm Waanbau als Künstler erwejsen di manches Mo, ihrlich, dat sejn itz kee Witze ald Preise hann krijjen - un dat es doch kwess Spitze. Doch war sö gesehn hät, di Wään, weiß woröm. Su es dat en Dermich, Ihr Leewen, kurzöm: Hee luehnt et zö leäwwen un all sonn sö't hürn, et es wirklich nien wie en Dermich su schüen. |