Eann Gedicht vom Hinn eann
Els
Eann oisem schiene Hesselaand,
do wonn zwää Leu
jo so bekaant.
Hinn häiß der Mann,
eann Els die Fraa,
däi wonn so domm 's eass
nitt ze saa.
Äimol inn Morje, wäi
mear soag,
eass goab ihn schiene Sommerdoag,
do moicht die Els deas Stibbche
räi,
weil se wollte fott minäi.
Däi Els, däi moicht
nitt lang e Schwätzche,
däi zugg sich aa, eann
droht sich's Schnätzche.
Der Hinn, der langt der Stäacke
roabb,
eann sasst der Struhhout uff
eann Kopp.
Die Els, däi hing der
Korb a'n Ärm,
eann die Sonn, däi schäin
so wärm.
Do räif der Hinn: "Ei
Elsewitt,
den Hausdierschlissel feann
aaich nitt!"
Däi zwää, däi
hu gesucht minäi,
däi schmäiße
alles durchenäi.
Däi suchte vonn eann suchte
heanne,
der Schlissel woar doch nitt
ze feanne.
Do säät der Hinn:
"Was winn mir dou,
aaich beanne se mit Goddel
zou."
Do spricht die Els: "Doas
gitt doch nitt,
däi nomme ois doch alles
mit,
däi mache sich doch käi
Geweasse,
doas Goddel hu däi schnäall
verreasse."
Däi zwää, däi
fanne goar käi Rouh,
"Wäi bränge
mir däi Hausdier zou?"
Do hutt die Els inn Eannfall
kritt!
"Hinn, hänk se aus,
eann neamm se mit."
Der Hinn der denkt, aaich heann
mei Fraa,
eann hink se aus, eann deat
se draa.
Eann wäi däi zwää
den Waaldweg gieh,
do spricht der Hinn: "Aich
kann naut mie."
Do stie däi zwää,
eann dou mol rouhe,
eann dou a eahrer Hausdier
houwwe.
Do spricht der Hinn: "Wann
Räuwer komme,
da sei mir zwää jo
doch die Domme,
mir sei weit fott vaa oisem
Häim,
mir mache ois do uff den Bäim".
Eann schut woar he äach
owe druff,
eann zugg die Hausdier äach
noch nuff.
Die Els, däi hat jo eare
Last,
uff äimol sasse äach
uff'm Ast.
Se wonn kaum druff 's eass
nitt gelohe,
di kam 's Gesindel aagezohe.
Däi Räuwer deare
sich frohlocke,
eann däi zwää,
däi wonn jo erschrocke,
itz saße se do owe druff,
eann onne häile däi
sich uff,
eann deare äach noch groat
verzeahn,
se willte itz den Hinn besteahn.
Weil bei dem schiene Wearrer
hau,
wier der doch fott, eann nitt
eam Bau.
Do konnt der Hinn jo naut mie
rouhe,
eann konnt naut mie die Hausdier
houwe.
Eass deat inn Donner eann däi
fäil roabb,
eann fäil den Räuwer
uff eann Kopp.
Däi sprange fott eann
deare kräasche,
groat als hätt mische
verdresche.
Eann däi zwää
ginge häim zerick,
die "Dommhät",
doas woar eare Glick!
eine Seite zurück