|
Es
ware dswä Keenischskinner
Das Volkslied, die Ballade
in saarländischer Mundart
Es ware dswä Keenischskinner,
die hodde sisch unheimlisch
lieb,
die konnde sisch awwer ned
dreffe,
es Wasser war viel se dief,
es Wasser war viel se dief.
"Ach Schäddsje, du kannschd
doch schwemme,
ei schwemm doch erewwer
bei misch!
Drei Kerdse duun isch aanschdegge,
|: die solle leischde fer
disch!" :|
Das gried so e falschi Nonn
med,
die machd so, als wär
se daab.
Die duud die Kerdse ausbloose,
|: de See werd dem Brins
sei Graab. :|
Es war aanme Sonndaachmoorje,
unn allegaar ware se scheen,
awwer ned die Keenischsdochder,
|: die es gans verheild
geween. :|
"Ach Fischer, mei liewer
Fischer,
wann du willschd e scheener
Lohn,
dann werf dei Nedds ens
Wasser
|: unn fisch mer de Keenischssohn!"
:|
Er werfd sei Nedds ens Wasser,
das es dief unnergang.
Kä Fisch es nood em
Nedds dren,
|: er hadd de Brins gefang.
:|
Sie schließd ne en
die Arme
unn kissd sei dooder Mund.
"Ach Mund, ach kennschde
schwäddse,
|: mei Herds wär widder
gesond!" :|
Was hoold se sisch vom Kobb
jedds?
E goldeni Keenischsgroon.
"Do gugg, mei gudder Fischer,
|: haschd dei verdiender
Lohn!" :|
Sie driggd de Brins feschd
aan sisch,
schbringd meddem en de See.
"Genaachd, mei Vadder unn
Modder,
|: ihr siehn misch niemools
meh!" :|
In saarländische Mundart übertragen
von
Wolfgang Weber
(OStR [ Ma / Sp ] ) |