Please title this page. (Page 1)

30.12.2000

Rund um Osnabrück

To den Kehr met den aulen Joahr

Van Reinhard Niemann

Mien Fründ Richard un ik, wi kaimen in’n aulen Joahr no mol in ’ne Küerigge. „Bist du lesstet Joahr auk manges hibbelig wiän?“ Met düsse Frauge föng he an. „Jau manges woll“, anferde ik, „ower wat ligg an, dat du mi dat froggs?“ „Och, ik meen dat man blauts sau, nu wor sau faken üöver BSE küert wäd, dor kannst jä woll bi dürdreggen.

Gistern, os Sina för us dat Fleesk trechte makede, siär ik man blauts, ik woll dat van’n Schwien häbben, ower nich to fett un nich to mager. De Kartuffeln scholl se auhne Solt maken, ik woll de gären met Kümmel. Un frisken Salaut hadde ik dor auk gären to, ower blauts ut de Midde van’n Salautkopp, sau recht hellgrön schollen die Bliäre sien, un dor ’ne halbe Appelsine üöverguoten, ower de Schillen drofften nich spritzed sien.“

„Häff Sina dat denn olles richtig verstauhn?“ „Ik gläuve woll. Se häff mi blauts fünsk ankiäken un frioggt, wat för en Muster mien Deller häbben scholl.“ „Kiek süh“, siär ik, „sau kriggs du in’n aulen Joahr no Ärger an’n Hals. Den hast du di spoaren konnt“. „Wenn’t dat man blauts wöer. Dat geht jä nu ol dat heele Joahr üöver, dat Sina mi dat andöet, dat se mennt, ik was iähr Rüen. Manges striekelt se mi woll üövern Kopp, ower ik weet niepe, wat achterher kümp: Dann mot ik iähr to Willen sien. Upregen döet mi dat jä güst nich, en goden Rüen döet ja gären, wat siene Frubben verlanget. Ower mien Dokter häff mi seggt, mien Puls göng to slürig. Is dat nu laige?“ Denk di dor man nix bi“, gaff ik em Troust, „naichstet Joahr kann dien Harte jä no wieter puckern.“ „Häff dat bi di denn nix giäven, wat die krawanig maket häff?“, froggde mien Fründ up’t Nigge. Ik bin jä nu en sachtmötigen Minske, doarümme hadde ik up stuts kien Bispell. Üöver Politik, Krieg un Dautslag, woll ik nich küeren. Blauts düt hadde ik praut: „Ik föhle mi ol siet Wiehnachten siecht.“

Mien Fründ kaik mi en biäten mitföhlsk an: „Wu kümp dat denn? Hässt du denn ti viäl van de fetten Gaus friäten?“ „Nei“ siär ik, „in miene Ehe föhle ik mi slecht. Dat ligg dor an, dat miene Geschenke to Wiehnachten nao miene Fru iähr Meenen to roar utfallen sind.“ „Mosst di d’r nix ut maken. Wi krieget jä nu en nigget Joahr“, sinnerde mien Fründ. Recht hadde he. Un os wi ut’n eene göngen un gode Wünske för enanner hadden, dor wüssden wie beede: Dat aule krieget wi nich wier.

Quelle: http://www.neue-oz.de/_archiv/noz_print/rund_um_osnabrueck/2000/12/plattdeutsches.html