10. Brandenburgisch

Stendal, freie Rede (83-jähriger Rentner); Transkr.: W. Näser 10/84

Achtung, Achtung, nu hört ma alle recht to, ik wüll je mool ... op Plattdütsch wat vertelln, wie ik vör sèèmtich Johrn tum Hof- un Grofschmitt korn bin. Un nu påßt må all schön up, jetz geid dat los:

Wie ik ... dat ... de letzdn Johr noch in Schoo jonn dèè, då künn wi ååms, wenn't schummrich wurd, noch rutjòòn tum Schpööln. Wi wårn dann immer mehr Jungs tosamm'. Da sind ... wi öfter mål vör de Dörpschmee jòhn un hebben mit tokeekn, wenn Hofiisn mogd wurdn, und di wurdn meisdn von olln Hofiisn ... mogd. Da wurdn ... olln tosammnschweest, dat jaf dann wedder 'n neuet. Un wenn dat Iisn ... nu mit Hitz ut Füür ... up den Amboß kåm und ... drupkloppt wurd, dann floogn dee Funkn wie so'n Füürwerk davon. Un det mucht ich gern sehn un kunn då schtun'nlang mit tokiikn. Det wår nu mììn Entschluß, Schmitt to lehrn.

We ik nu dat letzte Johr in't Schoo jonn dèè, twüschn Wihnachdn un Ostern, da sèchd min Våder eenes Ååms: "Jung, wat wisst .. tù nù wèrn, wenn du ut School kümmst?" Ik sègg schtolz: "Jroff- und Hofschmitt." Da fängd min Våder an to lachen und sècht: "Jung, då büst du doch to klein to." Ik wår je ook to min Öller noch kleine, ewwer schtemmich, und so hebb ik mee von mìn'n Entschluß ouk nich afbringn lotn, trotz ik kuum an'n Amboß mit den Vörschlachhåmer anreggn kunn.

Un nu, een'n Sonndåchs Vörmiddåch mol, då kom min künfdjer Lehrmeester to uns, den haan ... ander Lüü henschickt, und ... und söchd'n Lehrling. Und der wurd ... der wurd mid min'n Våder eenich, un der Vertråch wurd afschlodn. To min Våders Meinung sèchd er: "Dat Klein, dat schod nich. Do könn ... der kömmt von'n Amboß de erste Tiit in de Britsche, der kann er schon ranrüggn. He werd sich be uns schun ruutmogn. Ich hett ... öfter klein'n ... Lehrjungs hatt un henn sich alle schön ruutmogd un sinn richtije Schmittjeselln wurdn."

HTML: W. Näser 28.1.2000
Änderungen und Ergänzungen vorbehalten.