Die Alte und die Neue Zeit

Gabriele Ludwig, geb. Schröppel (gest. 1971)

Was trämt mer doch manchsmol for komischi Sache 

wann mer schpöter dro denkt, no muss mer nor lache. 

Sou träämt mir d'füri Wuche, - die alt Zeit

heet mit der nöie en richtie Schtreit.

E'jeedi meent schi heets beschtgebracht

nöischieri bin ii, was Ihr dezu sacht. --

D'nöi hots Schnäwele vorne dron

sie fängt glei mit de Maschine on.

Wie's Dresche jetz sou praktisch un bequem

un's Höimache und d'Ern sou angenehm. ---

Es Stricke und Nöhe geiht aa mit Maschine

un's Melke sou eefach, nor d'r Apperat brauchts bediene

Des Wäsche des i grad no e Schpielerei

do is mer jetz scho schier nimmi debei. --

Schlittschuh fährt mer aa im Summer in der Schtadt in de Halle

un im Winter kaaft mer Rousche, des muß eem doch g'falle! --

Un Klaader konn mer krieche grad wie mersch im Sinn

for Summer un Winter un a zwische din. --

Un jed'n Sunnti kenne d'Junge zum Danz

in d'Waldschenke nuff zum Hopfe Franz,

bei so me schmissiche Rumba oder gar beim Tscha-Tscha

austouwe konn mer schi wie d'Necher in Afrika. --

Geloffe werd immer wenicher uf d'r Welt

scho uf Hooscht wann mer will, werd e'Auto beschtellt. --

Schnell, schneller, am schnellsten, so heißt die Parole

dem senn mer verfalle,  vom Scheitel zur Sohle.

Wie lang werds no ge'i - künnt d'r Flug uf de Mond

iich waas wahrhafti net, ob sich's nor lohnt

daß Du üwerhaupt ebbs verzäihlscht, was hoscht dann bereit?

secht mitleidi die noi zu der alte Zeit. --

 

Doch die meent bescheide - des künnt druf an wie mers nimmt

bei uns hot d'Natur halt no alles bestimmt, --

Rousche im Winter des sen jo nor Faxe

im Winter do solle d'Eischblume wachse. --

Fescht schaffe hot mer müsse, daß mer ebbs erworwe

awer iichglaab an d'r Ärwet sen noch d'Wenichschte gschtorwe. --

D'Erngoosch un erscht d'Kerwe des war no e Fescht

do hot mer ufgedischt vom Beschte nor s'Bescht - -

un drei Daach gedanzt - Polka, Dröher un Walzer

un d'Alte beim Schottisch - was mache die Schnalzer. --

Bei d'r Schpinnschtuwe im Winter, was hot mer gelacht

net nor gschpunne aa gsunge un Schprüch gemacht.

Un unner Klaader un Wäsch, die war net aus Holz

selwer g'schpunne un gwowe, des war unner Schtolz. --

D'Zeit war viel ruhi'er, net sou e Tempo druff

kaum daß mer onfängt, hörts scho wieder uff. --

Unn noch ebbs meen ii, - s'war net sou viel Angscht in der Welt

dann je weiter mer nuff schteicht - je leichter mer fällt. --

 

Do bin ii ufgewacht, zu End war die Nacht

doch üwer mein Traum hawi nochgedacht

Un do is mers kumme - in der nöie Zeit

alles is net annerscht - manches bleibt - -

Setz die am me Maisunnti sou noch d'r Kerch

emol ganz ruhi nuff de Borkemer Berch - 

die Vöcheli singe ihr Liedli, voll Freud

des war geschtern schou sou un is aa no heut - -

Un noch ebbs is gebliewe - de Kinner ihr Lache,

ihr juchze beim Schpiele un Unsinnmache

unn des werd aa sou bleiwe, do geits sicher kein Schtreit

zwischen d'r alte un d'r nöie Zeit.

 

(Entnommen dem Heimatbuch von Max Löffler, Rosenberg 1974)

 

 

 

 
1